Canımız acıyor

Hagi'nin bize izlettiği senaryoda bir değişiklik yok. Bunun için ilk Arena buluşmasında umut var olmamız için nedenler vardı elbette. Sonraki maçlar yarına gülümseyerek bakmayı zorlaştırdı gerçekten... Onun hiçbir hamle yapmadığını düşünmek safdillik olur.
Defansı Lorik Cana'ya, orta sahayı defanstan çıkarttığı Neill'e teslim etmek ve yana oynayan Ayhan'dan boşalan yere 'genç' isimleri monte etmek ilk düşüncesiydi.
Ancak yeteneklerini üst düzey sergileme olanağı bir türlü yaratılamayan bir kadro kısırlığı çıktı ortaya. Yani problemin boyutu-rengi-içeriği değişti. Daha doğrusu Galatasaray başka bir problemle karşı karşıya kaldı; defanstan çıkartılan Neill iyi bir top tevzii adamı değildi.
Bunu anlamamız için bir sezon beklememiz gerekmeyecekti. Yana oynayıp geciktirici olduğu için Ayhan'dan ve Mustafa'dan arındırılan orta saha verimsiz bir vaha olarak saplandı Galatasaray'ın takım oyununun bağrına.

Örümcek ağları temizliyor
İleriyle gerinin, defansla gol alanlarının doldurulması işi de arada topu inatla kovalayacak ve gerekirse gol koklayacak iki isme; Sabri ve Culio'ya bırakıldı. Sabri'yi biliyoruz.
30'dan örümceklere hal hatır soracak kadar sürpriz ama çoğu yaptığı ortalarda top dağlarda taşlarda aranacak denli uzak ve faydasız.
Sadece Culio'nun taşıyıcı-golcü olacağı bir takım hep eksik olacaktır. Bunu yadsınamaz bir gerçek olarak not alalım...
Galatasaray tüm bu hatlarıyla Galatasaray demekti.
Bu hatların yoğunlaştırılmış savaş stratejisiyle anıldığı dönemlerde taçlanmış başarılar kazandı. Fizik-taktik ve oyun kurgusu açısından sıkıntı çekildiği gerçek. İşin bir de Galatasaraylılık ruhuyla ilgili tarafı var. Son maç Arena'da Ali Sami Yen ve Metin Oktay adı dolaştı durdu. 1 No'lu Üye'nin adı en üste mıhlandı, Kral'ın adı da pankartlara...
Evet Galatasaray yerini ve yeniyi arıyor.
Dahası yeriyle de yeniyle de müsemma tarihini.
Gerçek acı çünkü insanın kanını ve canını acıtıyor.