Bu fırsat kaçar mıydı?

Trabzonspor çok önemli bir fırsat yakalamış ve ikinci sıraya yükselip nerede ise ikinci yarıya şampiyonluk umudu ile girebilecekken, kendi sahasında ligin belki de en kötü top oynayan ekibi Denizlispor'a mağlup oldu.
Öyle bir yenilgi ki ilk yarıyı da rakibin attığı golle de olsa 1-0 önde bitirmişti.
Bordo-mavili ekibin karşısında özellikle ilk devrede bırakın pozisyonu üç pas dahi yapamayan bir rakip vardı. Bu maçtan önce 'ne olursa olsun kazanılmalı' gibi bir hava oluştu.
Bu havanın oluşması sanırım teknik heyeti ve oyuncuları aşırı motivasyon dolayısı ile strese sokmuş olabilir. Bakınız genelde maç oynanmadan önce kazanılır veya kaybedilir. Bu bir psikolojik formasyondur.
Teknik heyet "sıradan bir maç" şeklinde telkinlerle baskıyı bertaraf etmeliydi.

***

Her ne kadar rakibin kalitesi ve oyun düzeni düşük seviyede olsa da Trabzonspor da ne doğru dürüst bir pozisyon üretebildi ne de ortaya futbol adına galibiyeti hak edecek oyun koyamadı.
Bu kötü sonuçta, en başta her maç geriye giden bir Nwakaeme, sahada adeta gezinti yapıp bizleri hayal kırıklığına uğratan Sturridge ve bir türlü başarı çizgisinde istikrarı yakalayamayan Sörloth başrolde oynadı.
Ayrıca kendisinden çok şey beklediğimiz kaleci Uğurcan'ın ne yazık ki gol yemediği hiçbir maçı doğru dürüst hatırlamıyoruz. İnsanı sıkıntıya sokan bir durum var.
Evvelden beri ligimizde üç büyükler kaybettiği zaman "tam fırsat yakaladık" deriz. Ancak bunu değerlendiremeyiz. Üç büyüğün puan keybettiği haftalarda Trabzonspor'un da yenilmesi gerek?
Sonuçta başarıyı kendi performansında aramak gereklidir.
Yoksa elin zaafından dolayı senin atlayacağın çıtanın hiçbir kıymet-i harbiyesi yoktur.