Profesyonel

Burak'ın gitmesinin ardından sosyal medyada, Galatasaray'ın yıllar içindeki forvet değişimine dair şu paylaşım dönüyordu; > Umut-Burak-Drogba-Elmander-
Baros / > Umut-Burak-Drogba-Elmander / > Umut-Burak-Drogba / > Umut-Burak / > Umut...
Bu sadece forvetteki durum...
Sneijder, Muslera ve Podolski dışında, vasat (hatta; vasatın da altında) yabancılar ve bir o kadar vasat yerli oyuncular...
Kimse kusura bakmasın; Selçuk, Sabri, Hakan Balta gibi deneyimli ve milli oyuncular için de ancak bu kadar pozitif yazabiliyorum. Dün akşamki Galatasaray (özellikle ilk yarıda) büyük bir kulübün futbol takımı gibi değildi.
Siz hiç, hakem Bülent Yıldırım'ı, kendi evinde oynayan bir büyük takımın maçında bu denli rahat ve iyi maç yönetirken gördünüz mü? Varsa da istisnadır.
Saha içindeki Galatasaray'ın hali, saha dışındaki durumunun saha içine yansımasından ibaret .
Bu yaşıma geldim, üç kulvarda iddiası süren bir büyük takımın, transfer yapma şansı kalmamasına karşın, elindeki birinci forveti sattığını ilk kez görüyorum.
Düşünün; koskoca Galatasaray'ın, Sinan Gümüş'ün sakatlığından nasıl etkileneceğini konuşuyoruz.

Kapağı Çin'e atsam!
İşin daha da acısı, G.Saray oyuncularının tamamına yakını Burak'ın gidişiyle hayli moralsizlerdi sanki...
Fakat bu durumun sebebinin yıllardır aynı takımda ter döktükleri arkadaşlarıyla vedalaşmanın hüznü olduğunu hiç sanmıyorum. Daha çok; "şu paralarla, ben de kapağı Çin'e atıverseydim" tarzı ortak bir hayıflanma gibiydi.
Keza; işler giderek daha da kötüye gidiyor sarı kırmızılılarda. Belli ki; devre arasında etkili bir Denizli motivasyonu yapılmıştı. Neyse ki; ikinci yarıdaki oyun, olası yenilgide puan cetvelinde Konya'ya geçilmekten kurtardı. Şartlar öyle çetin ki; Mustafa Hoca da "Çin'den teklif gelse de gitsem" diye düşünüyor olabilir.
Teklif gelir de, giderse hangimiz yadırgarız? Keza; Denizli, futbol endüstrimizdeki en profesyonel isimdir. Şüphesiz ki; gelinen noktadaki tek suçu da budur.