Süper Nando

Galatasaray şampiyon olduğu gün "sol bek şart" deniyordu. Avrupa macerasını yeni yıla taşımış, bir de transfer dönemi atlatmış G.Saray, Avrupa'da oynatamadığı bir sol bek alıp eldeki iki sol bekini (Angelino ve Kazımcan) göndermiş halde Sparta Prag maçına çıktı. Gerçekten çok acayip. Sadece G.Saray değil, diğer büyük ekipler de kadro yapmayı, takım mühendisliğini bu kadar beceremiyor olamazlar. Sokakta top oynayan çocuklar bile hangi takımın neresi eksik neresi fazla biliyor.

Üçlü oynayan rakibi karşısında hücum edebilen bekleri olmayan Galatasaray, fizik güç ve kondisyon açısından hayli eksik kaldığı rakibine ilk dakikadan itibaren üstünlüğü kaptırdı. İcardi, sıklıkla orta sahaya gelip harika paslarıyla takımını maçta tuttu ve son haftaların parlayan ismi Demirbay'la maçın ilk golü geldi. İlk yarıyı önde tamamlayarak soyunma odasına gitmemiz harikaydı ama kıymetini bilemedik. İkinci yarının başında yediğimiz komik gol, ardından Mertens'in golü, Nelsson'un kırmızı kartı ve rakipten gelen bir gol daha maçı 2-2'ye getirdi. Eksiktik ve artık kazanmayı bir kenara bırakıp beraberliğe razı olmuştuk ki İspanyol hakem ikinci sarıdan Çekler'i de eksiltti ve kafamızı kaldırdık.

Umutlanmıştık; "atar mıyız ya bi'tane daha" diye düşünmeye başlamıştık. Muslera kritik kurtarışlar yapıyor, tribün galibiyet için sesini sınırlarında kullanıyordu. Derken sahneye Icardi çıktı. Skoru (3-2) tayin etti ve umutlarımızı Prag'a taşıdı. Galatasaray taraftarı bir kez daha takımına önce on ikinci sonra on birinci adam oldu. İcardi golle döndü. Kazandık kazanmasına ama… Lafı daha fazla uzatmadan son cümlemi yazayım; çok şükür, Muslera onların değil, bizim kalecimiz…