Basit bir oyun

Ligin ilk yarısı sona erdi. Galatasaray bu yarıyı ezeli rakibinin bir puan gerisinde ikinci olarak tamamladı. Matematiksel olarak bakıldığında 'iyi bir pozisyon' diye düşünülebilinir. İşin mali ve stratejik tarafına kulüp açısından bakarsanız kazın ayağının böyle olmadığı aşikar. Geçtiğimiz sezon Milan Baros, De Sanctis, Harry Kewell gibi oyuncuları alıp, ligi 5. olarak bitiren bir Galatasaray vardı. 2009-10 sezonuna başlarken, Keita, Elano, Gökhan Zan, Mustafa Sarp, Leo Franco alındı. Bunlar çok ciddi transferlerdi. Tüm camianın beklentisi böyle bir kadroyu Rijkaard ve 3 yardımcısına teslim ettiğiniz zaman 'üst düzey başarı' idi. Yani şu andaki ikincilik kimseyi kesmiyor. Servet, Zan, Emre Aşık, Emre Güngör varken stoper arayışıdır gidiyor. Ocak ara transferinde bulabileceğiniz oyuncular ya takımlarıyla problemli ya da form düşüklüğü nedeniyle elden çıkartılmak istenen oyunculardır.

Herkes işini yapsın
Bir ay evvel efsane oyuncu ve yönetici Franz Beckenbauer bir söyleşisinde şöyle dedi: Mondragon, Bundesliga'nın en iyi kalecisidir. Her teknik direktöre böyle bir kaleci nasip olmaz. Biz ne yaptık? Mondi'yi 3 yıl evvel yollayıp, Orkun'la başlayan ve De Sanctis ile devam edip, şimdi de Franco gibi üçüncü sınıf bir kaleci ile oynuyoruz. Top Galatasaray kalesine gelirken tüm seyirci totem yapıyor. Aykut veya Ufuk ile yola devam etmek ne kaybettirir? Bence bundan daha iyi olur. Başarı takım olmaktan geçer. Dayanışma, arkadaşlık, paylaşma kavramları takım oyuncuları ve teknik heyetin oluşturacağı bir yaşam biçimidir. Yöneticilerin vıcık vıcık içinde olmadığı ortamlarda sporcuları sakin bırakırsanız en doğrusunu yaparsınız. Onların sükunet içinde maçları kafalarında oynamalarını sağlarsanız. Teknik direktöre ve ekibine futbol dersi vermeye kalkmazsanız, başarı kendiliğinden gelir. Futbol basit bir oyundur. Yöneticilik de basit bir iştir. Yeter ki herkes asli görevini yapsın.