14-1 Fener

İlk 30 dakikada maçın normal sonucu 6-1 Fenerbahçe lehine olmalıydı. Trabzon'un kaleyi bulan ilk şutunun, Burak'ın 500 defa vursa ancak bir tanesini atabileceği pozisyonda gol olması Fenerbahçe tribünlerini aslında tedirgin etmişti. Ortak kanı 'bir türlü kaleye girmeyen topun maçın sonuna kadar gol olmayacağı' şeklindeydi. İlk yarı boyunca çok istekli olan Fenerbahçe, Selçuk ile top kazanıyor, Gökhan ve Vederson'la ceza alanına sayısız bindirme yapıyordu.

İkinci yarının başlamasıyla ilk devredeki yoğun temponun da etkisiyle ilk 15 dakika Fenerbahçe kaleye gidemedi. Ama Burak-
Ceyhun değişikliği ile Trabzon savunmaya iyice gömülünce oyun tek kale maça döndü.
Ben Saracoğlu'nda bugüne kadar Fenerbahçe'nin rakibi bu kadar baskı altına aldığı hiçbir maç hatırlamıyorum.

Bursa'yı kutluyorum
Ama burada da taktikten, oyuncu değişikliğinden hiç anlamayan ve bu takımı bir kez daha şampiyonluktan eden Daum faktörü ortaya çıktı. Takım ceza alanına bugüne kadar hiçbir maçta yapmadığı kadar orta yaparken, ikinci santrforu oyuna almadığı gibi 85'te Gökhan'ı oyuna alırken maçın en kötüsü olsa da çıkarmaması gereken Güiza'yı kenara alıyordu. Kısacası Daum, Fenerbahçe'nin olmayan şansı ile beraber futboldan anlamazlığı ile takıma balta vuruyordu. İkinci yarıda Trabzon'un kendi yarı alanına çekilip neredeyse Fenerbahçe'nin üzerine hiç gitmemesini değerlendiremiyordu Daum.

Normalde 14'e 1 bitmesi gereken karşılaşma 1-1 sonuçlanınca benim haftalardır söylediğim 'Fenerbahçe şampiyon olacak' fikrimle beraber 55 bin seyircinin hayalleri de çime gömülüyordu.
Bu ligin göze en hoş gelen futbolunu oynayan ve hücum ayırlıklı oyunu ile şampiyonluğu yakalayan Bursa'yı kutluyor, Güiza ve Daum'dan kurtulacak olmanın da Fenerbahçe'nin bu seneki şansı olacağını düşünüyorum.