Güzel günler yakın

Guus Hiddink, 1990'da Fenerbahçe'nin başına geldiğinde, klasik 3'lü defanstaki sarkık liberodan vazgeçmek istiyordu. Bu oyuncuyu tandemin önünde oynatıp, "bir orta saha fazla olurum, dolayısı ile bir hücumcu da fazla olur" mantığındaydı. PSV'de bunu yapmıştı. Yeni anlayışını karşılayacak kalitede veya alışkanlıkta bir kadrosu yoktu. Oyunu önde baskılı oynamak isterken, altyapı eksikleri, arkada 40 metrelik boşluk bıraktı. Stoperler bellerini çevirene kadar, Aydın'da altı gollü maç oldu. Hiddink, UEFA'da Guimaraes zaferine imza atmıştı. Deplasmandaki maç öncesinde, kalınan otelin lobisinde gazetecileri toplantıya çağırdı. Dedi ki: "Burada hepimiz aynı saftayız. Size maçın taktiğini, oyun planını ve kimi neden oynatacağımı açıklayacağım." Biz muhabirler dışında birkaç yazar geldi toplantıya. Maç oynanırken bizler kimin hangi görevi nasıl yaptığını net bir şekilde süzebiliyorduk, Hiddink'i dinlemeyen büyük çoğunluk ise sadece gördüklerini yazıyorlardı. Bunları, Hiddink'in Türkiye'deki günlerinin neden "başarısız" olarak değerlendirdiğini açıklayabilmek için yazıyorum. Hiddink'in neden başarılı olduğunu, ülke olarak onun çizgisine neden 20 sene sonra gelebildiğimizi anlayabilmeniz için. O günlerde, böyle bir futbol anlayışını kavrayabilecek yönetim veya medya yoktu. Teknik direktör de yoktu. Hele hele futbolcu hiç yoktu. Bugün ise yapılacak her taktik varyasyona anında cevap verebilecek futbolcularımız var. Bu yenilikleri süzecek, destekleyecek veya daha iyi olması için eleştiri üretebilecek medya kalitemiz var. Dolayısı ile gelişim için atak yapacak vizyona sahip bir yönetimin elde edebileceği kredi veya zaman da var. Bu ortamda sabrı takıma veya teknik adama gösterecek futbol izleyicisine de sahibiz. Ve artık ne o eski Türkiye var, ne de o günlerin sabırsız, agresif, baskı altındaki Hiddink'i... Artık "eski" yok, yeni ve güzel günler var.