Arda'yı anlamak

İnönü Stadı'nın kapalısının sağ tarafında bin kişilik bir 'mektepli' grubu olarak konuşlandıkları dönemleri hatırlayanlar bilir. Metin Oktay'la artmışlar-çoğalmışlardı. Severken, çoğalmak böyle bir şey olsa gerek. Onun 'duruşunu' sevmekle bir futbol takımına bağlanmayı eş tutmak... Bu halin 'sosyolojik fizyolojik' filan bir izahı vardır elbetteki. Futbolu şu satırların yazarından daha iyi bilenler açıklar bunu. Bir 'kapışmada' her tekmenin ardından yere düşen Metin Oktay 'vurana' bakmamış hiç. Bir kez bile. Maçtan sonra sormuşlar; 'O kadar tekme yedin?' 'E' demiş 'kral!'; 'Şimdi bakarım tanıdık bildik çıkar birbirimize mahcup olmayalım!' Arda, Metin Oktay mevzusuna takmamasını söyleyenleri de dinlememeli bence. Kaptanlık varsa, renk aşkı varsa, 'tarih yazar!' diye bitiyorsa gül destesi pankartlardaki sözcükler Arda, Metin Oktay'ı, tarihi gerçekleri, renk aşkını 'takmak' zorundadır. Zorunlulukları özgürlüğünü kısıtlar mı peki? Zorunluluklarının farkına 'vardırılmış bir delikanlı!' ne yapacaksa onu yapmalıdır.

Birer kaptan olmalıyız
Birileri 'efsaneleri bir kenara bırakalım; hepimiz birer kaptan gibi sorumluluklarımızı yerine getirmeliyiz!' der. Bu söylem bile efsanelere, onların nasıl algılanmaları gerektiğine ilişkin bilgi veriyor. Evet 'toplulukları-grupları-ekipleri oluşturanların bir 'kaptan gibi!' Evet birer kaptan gibi davranmasına ihtiyacımız var. Sağlıkçıların, mühendislerin, futbol kulübü yöneticilerinin, taraftarların, devlet kademelerindeki görevlilerin... Belki Arda'ya sezon başında 'senin Metin Oktay gibi olmanı istiyoruz!' diyenlerin bile çok da farkına varmadığı bir şeydi bu. Değil mi ki yurtdışına transfer olsa bile bu işi kıvıramayacağını düşünüyoruz. Değil mi ki onu hâlâ 'mahallenin kırılgan çocuğu!' olarak görüyoruz. Dahası siz Arda'dan bir Tugay Kerimoğlu çıkacağını düşünüyor musunuz?