Galatasaray ruhu

Seneye, hep birlikte, Galatasaray ruhuyla!' Dünyanın en büyük, en anlamlı kupalarından birini kazanmış-Süper Kupabir takımın taraftarı "erken havlu" atan takımlarını böyle protesto etti geçen akşam Ali Sami Yen Stadyumu'nun tribünlerinde. Arsız bir sardunya gibi saçaklanan o pankartta Galatasaray sevdalıları elinde meşale üstünde sarıkırmızı parçalı giysileriyle bir abide gibi taraftarların önünde dimdik duran Karıncaezmez Şevki için ve Kral için düşülmüştü sözcükler; "Seneye, hep birlikte, Galatasaray ruhuyla!"
Daha önceki yürek söken maçlardan birinden sonra yazmıştım; "…zaten maçta kendiliğinden adam eksilten Rijkaard'ı nereye koyacağız peki?
Bir türlü kendini oynayamayan futbolu düşünüyorum sadece, bir roman tümcesi var aklımda: "Yat sevgilim yat! Seni içime gömdüm!"
Kendiliğinden takımı eksilten bir teknik adam ve bunları gördüğü için hakkaniyet duygusunun kaybolduğuna kendini ikna etmiş bir futbolcu topluluğuyla ne yapılabilirdi ki?

Gerçek muhattaplar!
Galatasaray başkanı bakın ne diyor; "Yıllardır futbolun içindeyim. Ruhunu bu kadar yitirmiş bir ekip görmedim!" Polat, Antalya karşısındaki Galatasaray'ı tanımlamak için söylüyordu bunları. En başta üzüntü taşıdığını tahmin etmek zor değil. Futbolcular ya da tribündeki taraftarlar kadar başkanlar da bir sevme biçimi olarak durur kulüplerin tarihinde; bir sevme biçimi...
Transferlerin isabetsizliği kadar sakatlıklar da Galatasaray'ın belini bükmüştür. "Tam takım!" olduğu dönemlerde futbolcuların neler yaptıkları bilinen bir gerçektir. Gol kralı bu takım içinden çıkmış, izlenilirken zevk alınan takımlar listesinde başa yazılmıştır Galatasaray. İşte kırılma noktası budur Galatasaray'ın bence.
E ama teknik adamlar ve yöneticiler bu kırılma noktalarında var değil mi? Yönetmek ve sahada başarılı olacak takımı her daim hazır tutmak için... O nedenle bu sorunun gerçek muhattapları onlardır. O nedenle yazımın başında kullandığım o pankart tümcesi "son derece anlamlıdır!" '