Pencereyi açmak

Sevgi çok yeni, husumet bin yıllık. Galatasaray'dan söz ediyorum. Buraya yine döneceğim.
İki gün yağmur yağdı İstanbul'da. 'Havalar garipledi yine!' diye geçirdim içimden.
Bu yazının başına oturduğumda güzelleşti ortalık. Boğaz'a vurdum kendimi. Gideceğim yere ulaşmaya çalışırken de sarı minibüslere bindim Anadolu Yakası'nı geçerken. Pencereyi açıyorum, arkamdakiler kapatıyor.
Ben açıyorum, tekrar onlar kapatıyor. Dönüp yazılacağım; la havle kadar uzağımdalar.
Olmayacak. Bunalıyorum; ter basıyor. 'Hava yağan yağmur yüzünden serinledi!' dedi pencereyi kapatan.
Galatasaraylıların hava alacakları pencereyi kapatıyor Galatasaray'ı yönetenler.
Bülent Tulun ile Ali Dürüst kavgalıymış… Daralıyorum. İkisini de ayrı severim onlar birlikteyken birbirlerini sevemiyorlar.

Umutlar yeşerecekken
Sezon açılacak kimi aldık, kimi saldık belli değil; bunalıyorum. İnsan sezon açılışında yeşil sahada o güzel coğrafya parçasında'umutlarını yeşertecek!' hareketler izlemek istiyor.
Kafamızda Barcelona'yı, Chelsea'yi devirecek takım kuruyoruz ama sahada onları devirecek ekipten eser olmayacak sezonun ilk idmanında.
Hatta daha ileriye gideyim; takımı çalıştıracak teknik adam yok ortalıkta...
Oysa o güzel yolculukta pencereyi açıp bizi ferahlatacak bir 'abi'ye ihtiyacımız var.
Hiçbiri olmuyor halbuki. Futbolu yönetmek için kulübün ve takımın başına geçenler bütün pencereleri kapatmışlar. Drogba belki hepimizi rahatlatacak bir rüzgar estirebilir. Forlan belki… Belkiler ve keşkelerle geçiyor zaman. İşte ilk idman. Az geçer hazırlık maçları. Takımın üçte biri ilk lig kapışmasında sahada olur. Beceriksizliklerini tribüne ve yazar-çizer kısmına yedirmeye kalkarlar… Tarih yazıcısının geçen seneden kalma bir yüz kızarıklığı var. Bir de o var evet… Bunalıyoruz... Kendimiz olmayacak bir nedene yazılıyoruz.