14 Mayıs 2012 | Pazartesi

Bana ait olanı kimse benden alamaz

Hiçbir pazar sabahı bu kadar temiz olmamıştı.
Hiçbir final bu kadar görkemli.
Tüm dillere çevrilen, bir başarının öyküsü.
Ateşin keşfinden sonraki en büyük yangın cumartesi gecesiydi.
Bu gurur da Galatasaray'a ait.

***
Sevdaysa sevdaydı, kavgaysa kavga.
Sadakatse sadakat, davaysa dava.
Onlar finişe giderken tökezledi ama düşmediler.
Onlar sallandılar ama yıkılmadılar.
Alın terinin ve emeğin boşa gitmediğinin belgesini sundular.
İnancın ve direnişin bütün hallerini sergilerken, ciğerlerine doldurdular harfleri. "Şampiyon Galatasaray..."
Onlar sezonun Aslanları olarak alkışları çok önceden hak etmişti zaten.
Dün gece "Bana ait olanı kimse benden alamaz" diyerek, şampiyonluk kupasını gururla kaldırdılar.
***
Arılar çiçekleri bıraktı, martılar denizleri bıraktı, Onlar direnişi bırakmadı "Son balık ölene, son yaprak kuruyana ve son gülüş solana kadar" dediler.
Şampiyonluğun belkemiğini oluşturan duygu buydu.
Bunu bütün ülke duydu.
***
Kim Galatasaraylı futbolcular kadar kazanmayı istedi?
Kim gençlere Fatih Terim'den daha çok güvendi?
10 yıldır kazanamadığı bir statta, böylesine gergin bir ortamda kim ayakta durabilirdi?
Galatasaray'dan başka.
Onlar bir kartpostalın içinden çıkan futbolun şövalyeleri.
Sezonun en değerli futbol takımının bireyleri.
***
Şimdi uykusu bölünmüş sokaklarda, sabaha kadar yankılanan çığlıktır Galatasaray.
Taraftarla futbolcular arasında yükselen duygunun adıdır aşk.
Yaralı askeri sırtında taşıyan, diğer yaralı asker gibi.
Bir annenin yorganı çocuğunun üzerine örtmesi gibi.
Herkes aradan çekilsin.
Bu aşkı yaşamak onların hakkı. İliklerine kadar hem de.