Sürprize bak!

Hiç beklemediğimiz sürprizler vardı dün akşam Ankara'da. Sürprizin en büyüğü Daum'un bu sezon "İllallah" dedirten muhafazakarlığını bir kenara bırakmasıydı kuşkusuz. Kimsenin beklemediği şekilde Güiza ve Semih'i kenarda oturtup, Gökhan Ünal'ı sahaya sürdü sözgelimi. Yetmemiş gibi, oynayabilecek durumdaki Özer dururken, bir kamyon maç eksiği bulunan Deivid'le maça başladı. Sonra ikinci yarıda şu ana kadar oynadığı maçların tamamında başlama düdüğüyle birlikte cesurca ileri giden Alman teknik direktörün öğrencileri bu biraz da (belirgin bir korkunun eseri olarak) daha kontrollü oyunu tercih ediyorlardı. En dikkati çeken durum ise önüne gelenin "Bundan golcü olmaz" diyerek iki sezondur her fırsatta yerden yere vurduğu İspanyol golcünün yerine ilk 11'de sahaya çıkan (Fenerbahçe'nin devre arasındaki flaş transferi) Gökhan Ünal'ın performansıydı. Gerçeği söylemek gerekirse, Okçu'nun gölgesi bile olamadı Gökhan Ünal. Hem de birbirlerini çok iyi tanıdıklarına inanılan Mehmet Topuz'la aynı anda oynadıkları halde.

Emre'yi örnek al
Tabii, Mehmet Topuz deyince söylemese çatlar insan. Haydi, yeterince etkili olamıyorsun. İyi de ikinci yarının başında takım hücuma çıkarken ayağındaki o topu neden o kadar sorumsuzca rakibe kaptırıyorsun. Yahu, hiç olmazsa Emre'yi örnek al. Dudakları uçuklatan bir paraya gelmişsin, çok yetenekliymişsin. Tamam, kabul. Amma velakin yoldaşlarının sana bu kadar muhtaç olduğu anda onlara su taşıyan karınca olamazsan, bütün bunların ne önemi olur ki. Öyle ya arkadaşları dayak yerken yardıma gitmeyen insan, bileği bükülmeyen bir kabadayı olsa ne yazar, söyler misin Mehmet? Gerçek ortaya çıkmıştır bu maçla birlikte. Daum, biraz da Aziz Bey'in o talihsiz vaadiyle yoğun bir baskı altına girmiş ve o baskının sonucu olarak korkularını abartarak, kadronun kalitesini ortaya çıkaracak hamleleri yapmıyor veya yapamıyor. Sırf bu yüzden de 'sürpriz'i bile işe yaramıyor artık Daum'un.