Özveri ve sebat

Geçen hafta sonunda Ankara 19 Mayıs Stadı'ndaki tanıklıklarımla yüreğim üşüdü resmen. Maçın başlamasından saatler önce başlayıp, maç boyunca doruğa ulaşan görüntü bir cinnet ayiniydi adeta.
Ağza alınmayacak küfürler, ortamı teslim alan nefret, önce Fenerbahçe'ye yönelikti. Ama sarı-lacivertlilerin ikinci golünden sonra Ankaragücü ve futbolcuları nasiplendi ithamdan, küfürden, aşağılanmaktan.
Bir kişinin, taraftar grubunun ve hatta yöneticinin Fenerbahçe'yi sevmemesinden daha doğal bir şey olamaz. Çünkü kıskanmak da bir duygudur.
Ancak unutulmamalı ki, özünde kardeşlik, dostluk ve barış demektir spor. Ama maalesef tam tersi görüntüler, "spor" adı altında kasıp kavuruyor ortalığı. Üzülerek söylemeliyim ki, bunu mayalayan, emziren ve büyütenler de genellikle yönetici konumundaki insanlar oluyor.

KISKANÇILIĞI ANLAYABİLİRİM
Peki, nereye kadar sürecek bu. Fenerbahçe'yi sevmemek ayrı, onun karşısında Haçlı Orduları örgütlemeye çalışmak ayrı şeylerdir. Kıskanmak başka, itham, iftira ve şer ortaklıklar temelinde kirli ilişkiler mayalamak başka şeydir.
Tabii ki Aziz Yıldırım ve yönetimlerinin eleştirilecek yanları vardır. Başardıklarını kıskanmanızı da anlayabilirim. İyi de bunun başarıdan, başarandan nefret etmekle ilgisi nedir, söyler misiniz?
Eğer gerçekten Fenerbahçe'yi yakalamak, onunla yarışmak istiyorsanız, neleri hangi özveri ve sebatla başardıklarına bakacaksınız. Ülkemizdeki bu yönetici profilinin değişmesine yol açan başarıların altına imza attığı için başarısız kulüp yöneticileri Yıldırım'ın şahsında Fenerbahçe'yi ayaklarından çekmeye çalışıyorlar.
Dolayısıyla kulüplerimizin daha iyi yönetilebilmeleri, daha vizyon sahibi insanların yöneticiliğe soyunabilmesi için, tüm kulüplerin taraftarlarına tarihi sorumluluklar düşüyor.