2010'dan dersler

Bu Dünya Kupası'nın ardından da söylenecek çok şey olacaktır. Ama hakem hatalarını dışarıda tutarsak, futbolun geleceği adına yaptığımız tanıklıklar hiç de fena değildi. Öncelikle, futbolda orta sahanın ne kadar etkili ve belirleyici faktör olduğu bir kez daha kanıtlandı. İkincisi ise ülkemizdeki çok kişinin söylediğinin aksine teknik direktör katkısının yüzde 10'la sınırlı değil, bu satırların yazarının 20 yıla yakın süredir savunduğu gibi en az yüzde 40 olduğu görüldü. Şüphesiz bu turnuvanın önümüze koyduğu bir diğer gerçek de yeteneğin tek başına bir anlam ifade etmediği, aksine emek, eğitim ve sistemin işin içine girmesinin üst düzey başarılar için zorunluluk olduğudur. Sanırım bu konuyu anlayabilmek için, Brezilya ve Arjantin'in Dünya Kupası'ndaki performanslarına bakmak kaçınılmazdır.

AYKUT'A SABIR GÖSTERİLSİN
Ronaldinho, Alex de Souza, Adriano, Pato ve daha nice dünya yıldızı kadroda kendisine yer bulamadığı halde futbol ve performansta düş kırıklığı yaratılıyorsa, ortada bir gariplik var demektir. Teknik direktör yetersizliğini yan yollara sapmadan söylemek zorundayız.
Avrupai disiplin, savunmanın önemi derken, Brezilya kişiliğinden uzaklaştı ve karaya oturdu. Benzer şeyler Arjantin ve Maradona için de geçerlidir. Cambiasso, Zanetti'yi yok saymak, Milito, Agüero'dan yararlanamamak, ya da Uruguay'ın başardığını başaramamak, koca Arjantin ve Brezilya adına.
Rahatlıkla söyleyebiliriz ki, bir takımın beklenen başarılara ulaşabilmesi, kapasitesinin gereğini yapabilmesi için tek başına kadro kalitesi ve oyuncularının yeteneği belirleyici olamıyor. Aksine çok kaliteli kadroların ve yetenekli futbolcuların bile teknik direktörlerin bilgi, beceri ve dehalarına ihtiyaçları vardır turnuvalarda.
Çok kaliteli kadroların dahi, dünyanın sayılı kulüplerince 5, 6 hatta 8 milyon euro'larla transfer edilen teknik direktörlere teslim edilmesinin nedeni de budur.
Ve göreceksiniz, Fenerbahçe bu sezon Aykut Kocaman'la bütün bunları içselleştirecektir. Yeter ki gerekli anlayış, sabır ve zamanı bulsunlar.