Dağ ile tepe

Dün akşamki maçta yan yana koyulunca dağ ile tepeleri çağrıştıran çok şey vardı doğrusu.
Misal Aykut Kocaman'ın düşleri, futbola yüklediği anlam ve takımına oynatmak istediği futbol "Dağ gibi"yle açıklanabilir ancak.
Oysa başta Stoch, gereksiz yere agresif davranarak her fırsatta takımını yalnız bırakan Lugano ve ikide bir durup dururken kendi kalcesinin başına bela ören Bilica olmak üzere kimi oyuncularının algısı, çabası "Tepe"den öteye geçemiyor nice zamandır ne yazık ki.
Keza Emre'nin yeteneği, birikimi, misyonu ile sahadaki tutumu arasında da benzer bir ilişki söz konusudur.
Hırsı, yeteneği, oyunun her bölümündeki enerjisi dağlar gibiyken, arkadaşları ile hakem hatalarına karşı gösterdiği tepki adeta tepeleri çağrıştırıyor "Boğaz'ın Maradonası"nın.

Alex'in müthiş zekası
Ancak her şeye rağmen inkar edilemez bir gerçek de şudur ki; Fenerbahçe ile bu Eskişehirspor arasında da dağ ile tepeler kadar fark var.
Tamam, kimi sarı lacivertli futbolcuların Aykut Kocaman'ın yapmak istediklerini, camianın beklentilerini yeterince kavraması adına çok süre geçmesi gerekiyor şimdilik.
Ama bu zaafların yaratabileceği olumsuzlukları bile bertaraf edebilecek oyuncu sayısı da az değil Fenerbahçe'de.
Mesela Alex'in zekası, Mehmet Topuz'un enerjisi, Gökhan Gönül'ün sürekliliği ve profesyonelliği, Volkan Demirel'in evlilik sonrası formu veya Yobo'nun sakinliği v.s, v.s.
E, hepsini alt alta koyduğunuzda da iki takım arasındaki fark kaçınılmaz olarak ortaya çıktı.
6 Kasım'ın Fenerbahçeliler için özel bir anlamı olduğunu biliyorum.
Dolayısıyla 4-2'den 6 golle sonuçlanan dün akşamki maç da hayli keyif yaşatmıştır her halde sarı lacivertli taraftarlara.