5'te bitti!

Ümitsizlik beyinlere yerleşince ayaklar titriyor. Böyle zamanlarda umuda tutunmak için ateşleyici bir güce ihtiyacınız vardır. Dün gece bizim için ateşleyici güç erken gelen bir gol olabilirdi. 5. dakikada böyle bir pozisyon da yakaladık. Selçuk İnan'ın vuruşunda direkten dönen topa Kazım iyi vursa belki şimdi bir zaferi yorumluyor olacaktık.
Olmadı.
Maç öncesi atv ekranlarında da Gürcan ve Levent'le birlikte dile getirdiğimiz gibi bazıları ilk kez yan yana gelen oyunların da yer aldığı bir on birle oynadık.
Buna rağmen İstanbul'daki maça göre çok daha cesur, mücadeleci ve istekli bir Milli Takım izledik.
Eksiğimiz kaleye dikine gitmemek ve bol yan pas yapmamızdı.
O yan paslar rakibin savunmada toparlanması için yeterli zamanı yarattı. Hırvatları savunmada eksik yakalayamadık.

İŞİNİ SAHİPLENMEDİ
Hamit ilk maçın aksine çok gayretliydi. Sakatlanan Caner'in yerine giren Gökhan Töre enerjisiyle onu aratmadı. Umut ve Kazım sürekli yanlış yerlere koştular, inanılmaz etkisizdiler.
Orta alanda iki Selçuk mücadele anlamında yeterli olsalar da takımı öne itme konusunda yetersiz kaldılar. Sonuç olarak 2008'de biz Hırvatları evlerine göndermiştik, üç yıl sonra onlar rövanşı aldı. Artık klasik tabiriyle önümüzdeki maçlara bakacağız.
Artık Hiddink yok.
Hiddink dünyanın sayılı teknik adamlarından biri ama Milli Takım'da işini pek sahiplendiği söylenemez. Uzaktan kumandayla bir takımı yönetmek böyle oluyor işte. Gruptan elimizi kolumuzu sallayarak çıkabilir ve en iyi ikinci olabilirdik. Olmadı şu Hırvatistan'ı saf dışı eder ya da bu kadar kolay teslim olmazdık. İşini sahiplenen bir Hiddink'le bunlar olabilirdi.
Hiçbiri olmadı.
The End! Şimdi yeni hedeflere, yeni isimlerle koşma zamanıdır.