Şampiyonu yenmek

Fenerbahçe-G.Saray derbisine benzemez hiçbir derbi. Kimi Fenerbahçeli dostlar, "Şampiyon belli, geçen yıl yaşananlar aklımızda, çoluk çocuk biber gazı yemeye hiç niyetimiz yok" sözleriyle, isteksizlik aktarıyordu.
Yine de rakibin şampiyonluğu, ev sahibinin iddiasız olması vs. içeriği değiştirmemişti.
Kale arkaları saatler kala dolu, alıştığımız şekilde, takımına destekten çok rakibe atışlarla maçı bekliyordu.
Yine her derbideki gibi yaratıcılıkta sınır tanımayan küfürlerini ardından, Reyhanlı'da ölenlere saygıyla başladı maç. "İster yar ol, ister yara… Lütfun da başım üstüne, kahrın da" yazılı pankart, Fener taraftarının ana fikriydi.

Alışıldık çirkinlik!
İki takım da en iyi 11'leriyle sahadaydı. Sneijder'in yokluğunda Elmander tercihi, şampiyonun, Kadıköy'de galibiyet aradığının işaretiydi. Ama Elmander sahada duracağı yeri unutmuş gibiydi.
Savunma arasına atılan toplar, sezon boyunca F.Bahçe'nin en büyük zaafiyeti, G.Saray'ın en önemli kozuydu. F.Bahçe, 25'teki penaltıya dek bu silahı çalıştırmadı. Webo, başlattığı atakta topu ağlara gönderdiğinde, ikinci golün de haberini verir gibiydi. Eboue, faul yapılmadan düşmeye hazır olduğundan, Webo'ya sadece ikinci golü atmak düştü.
İkinci yarı, durmaksızın küfür yiyen şampiyon, gol aradı, açık verdi, atamadı, saha karıştı, maç bitti. Sıradan bir derbinin alışıldık çirkinliğiyle…