Aslan'ın çaresizliği

65. dakikada Antepli Wagner ve Souza'nın Serkan'ın araya girmesiyle son bulan top alışverişini izliyorum.
Gaziantepspor istediği ve futbolun gerektirdiği her şeyi yapabilecek yetenekte ve güçte... Arena'da yer alan taraftar da öyle...
Artık sapla samanı ayırt etmenin zamanı diyerekAyhan'ın oyundan alınışı anında protestoya başlayanlar da, onlar maç 70'leri gördüğünde aşağıda; zemindeki sarı-kırmızılı oyunculara 'gol zamanının!' geldiğini haber verenler de... Ama asıl iş zemindekiler de bitiyor… Maç genellikle 'orta sahayı lüzumsuz!' görüp çarçabuk ileri bir topla geçip ileride cebelleşmek üzerine kuruluyor.
Daha ilk dakikalarda başlattığı 'sinir harbinin!' sakin tarafı sürekli Gaziantep; geciken golün stresini yaşayan da Galatasaray.
Hani deplasmanda oynayan ve sahanın böbrek hastalıklarına iyi gelen zeminine alışık olanlar onlar değil sanki...
Buna Sabri'nin erken sakatlığının yarattığı 'boşluk!' hissini de ekleyelim.

Siz ne düşünürdünüz?
Futbol Galatasaray için 'zor oyundur!'artık.
Culio'nun taşıyıcılığına kalmış bir orta sahayı 'ekip geçmekte!' zorlanmıyor Gaziantepliler.
Özellikle topu kendi ayaklarında tutmakta mahir, oyunu kanatlara yaymakta özellikle de önce Popov sonra Cenk ve Wagner'le saklamakta başarı gösterdiler.
Oysa Galatasaray için bu bir eziyet gibi. Topu alan ileride varlığıyla 'güvence!' olan Baros'u arıyor; uzun toplarla... Stancu ve Kazım beklenmedik bir etkisizlikle oynayınca 'güç ve hız kaybı!' yaşıyor sarı-kırmızılı armada...
Sarı-kırmızılı çınar, dökülen yapraklarında neden yaşadığını bilemeyen bir insan gibi duruyor kollarını yana düşürüp boynunu büken insanların çaresizliğiyle...
Siz 91. dakikadaki aut çizgisinin üzerinden atılan kafa şutunun direğe çarpıp dışarı çıktığı anı yaşayan bir taraftar olsanız ne düşünürdünüz?