Futbolumuzun halleri

İlk onbirdeki 6-7 oyuncusundan yoksun olarak sahaya çıktı dün akşam Fenerbahçe. Alex ve Emre'nin yokluğunda orta sahanın sorumluluğu Baroni, Caner ve gencecik Gökay'a verilmişti. Aylardır forma şansı bulamayan Bekir defansın göbeğinde, Kazım sağda, Santos ise solda görevlendirilmişlerdi. Bütün bunlara rağmen ilk 45 dakikada (Caner'in arada aksamasını saymazsak) saat gibi işledi Fenerbahçe. Yardımlaşmakta, gerekeni zamanında yapmakta, mücadele etmekte, sorumluluk almakta birbirleriyle yarıştı sanki Aykut Kocaman'ın öğrencileri. Abarttığımı sanabilirsiniz ama adeta Barcelona'yı çağrıştırdılar uyum, düşünce, arzu ve ahenkleriyle. Santos, Kazım, Bekir ve illa da Yobo bireysel olarak yıldızlara özgü bir performans ortaya koyarken, forma şansı bulan futbolcular, oynamayanları aratmadı. Alex'in o müthiş zeka ve yeteneğinin yarattığı boşluğu saymazsak tabii.

Gözlemci Cristian Baroni!
Ama işte ilk yarıdaki görüntüsüne bu kadar övgü yağdırdığımız Fenerbahçe, ikinci yarının hemen başında savunma hatasıyla duran topta öyle bir gol yedi ki amatörler bile yemezdi. Hele Baroni'nin o topu gözlemci gibi seyretmesini hatırlayınca "Bu adamın işi ne Fenerbahçe'de" demekten alıkoyamıyor insan kendisini. Böyle olunca da yenilgi kaçınılmazdı. İnkar, şaşkınlık, sorumsuzluk ve beceriksizlik orada durmadı Aykut Kocaman'ın takımı adına. Koca ikinci 45 dakikada gencecik Gökay ve Yobo dışındakiler, Fenerbahçe forması giydiklerini ve bunun bir sorumluluğu olduğunu dahi unuttular maalesef. Tabii, kalitesini inkarda, amacını unutmakta böylesine pervasız olan bir takımın yenilmemesi de futbol adına ayıp olurdu. Bütün bunlar da futbolumuzun ne denli hastalıklı, futbolcularımızın da ne büyük oranda istikrarsız olduğunu anlatmaya yetiyor herhalde.