Waka-i Anthony

Malatyaspor'u yenmek ya da onlara karşı üstünlük kurmak tüm takımlar için olduğu gibi büyükler için de iki yıldır hayli zor bir durum. Dün Trabzonspor sahadan 3 puanla ayrılırken önce geriye düştü, sonra reaksiyon gösterip kazanmasını bildi. Kazanırken, geçmişe dair bir çok istatistiki durumun yeniden yaşanmış olması dünün en önemli detayıydı. Şöyle ki; Ömer Şişmanoğlu'nun Trabzonspor'u yine boş geçmeyişi ve direkten dönen toplar maçın "sıradan" hadiseleri gibi durdu. Ve gayet normal karşılandı. Öyle ki; Anthony Nwakaeme'nin gol ve asistle maçı tamamlaması dahi bu normalleşmenin bir parçası olarak görüldü.

Malatya'da oynanan ilk maç, sonrasında oluşan ve skorun da katkısıyla hayata geçirilen radikal hamleler hepimizin hafızasında taze. O akşam başka bir futbol anlayışına dönüşümün de zorunlu temelleri atılıyordu. Öldürmeyen şeyin güçlendirdiği her organizma, her kurum gibi Trabzonspor'u da "o gece", ülke futbolunda gerek iyi futbolun ve gerekse sahaya sürdüğü öz evlatlarıyla "sempatinin" kuzeydeki adresi haline getirdi. Bugün gelinen noktada Onazi'siz de olsa (ki yerine Abdülkadir'lerin Parmak olanı dahil oldu) mükemmel bir takım ortaya çıktı. Malatyaspor gibi gücü ve bütçesi nispetinde; mevkilerinde fiziksel üstünlükleri net göz çarpan, iyi kapanan, doğru çıkan, rakibi çıkarmamaya çalışan, kaymaları çok iyi yapan bir sistem takımına karşı geri dönüşlü bir galibiyet aldılar.

Dün ders niteliğinde şeyler de vardı Trabzon'da. Mesela Rodallega'nın yokluğunda fark edilen "onsuz" oyunda takımın tökezliyor oluşu gerçeği. Nwakaeme'nin bu galibiyetlerin baş mimarı olduğu ve "onsuz" kalma halinde bir B planının ajandaya not edilmesi gerçeği... Ve kenardan hamle için teknik direktör Ünal Karaman'ın elinin güçlü hale gelmesi ve birçok ismin formasının artık garanti olmadığı gerçeği.... Netice; Bu takım kaybetmez demeye devam ettiriyorlar bana...