30 saniye değil 90 dakikalık protesto

Maçtan önce Trabzonspor'un baştan aşağı haklı olduğu adalet arayışının bir itibar suikastine kurban gitmesinden korkuyordum. Muhtemel bir eyyamla Trabzonspor'a verilecek zararı düşünüp çekiniyordum. Çünkü ülkemizin futbol sistemi kendini bu şekilde temize çekmeyi seviyor. Bu konudaki çekincelerimin boşa çıktığı akşamda sahada sadece Trabzonspor takımı yoktu.
Maça gelecek olursak; Osmanlıspor belli ki Trabzonspor'a çok iyi çalışmış.
Hücumdaki artılarını, savunmadaki zaaflarını çok iyi etüt etmiş.
Bu iyi hazırlığa Trabzonsporlu futbolcuların reaksiyon göstermesini beklemek ise bir hayalin ötesine geçemedi. Maçın hemen başındaki futbol tarihinin temiz sayfalarında yerini alacak 30 saniyelik topa dokunmama protestosunu üzerinden atamayan Trabzonsporlu futbolcular, ilk yarıda olumlu denilecek hiçbir organizasyonda topu kullanamadı.

Kendinize gelin!
Gerek sakatlıklar, gerekse Deniz Ateş Bitnel'in hatalı kararlarına rağmen cezaları göz göre göre silinmeyen 4 oyuncusunun yokluğunda, eldekilerin en iyileri ile sahaya çıkan Trabzon, pozisyon üretmekte ve futbol oynamakta oldukça zorlandı.
Sezon başından itibaren kadro istikrarı anlamında, teknik direktör istikrarsızlığının da etkisiyle kafası karışan takım bu maçta yine aynı dertten muzdaripti.
Bu sebeple kısıtlı yaratıcı oyuncularının ayağına baktı. Fakat bunu yaparken nedense, "Savunma" noktasında hep o bildik zafiyetlerini de sergiledi.
İkinci yarıya golle başlayan Trabzonspor, tam toparlandım derken, tel tel dökülen savunmasının tamamının hata yaptığı pozisyonda kalesindeki ikinci gole de engel olamadı.
Sahanın hiç varlık gösteremeyen Trabzonspor için kendimi zorlayıp olumlu bir şey söylemek istediğimde, sadece kaptan Onur ve Akakpo'yu performansı nedeniyle kutlayabilirim.
Diğer oyuncular için söyleyeceğim ise eylem 90 dakika değil, sadece 30 saniyeydi. Kendinize gelin!