Büyük zafer!!!

Fenerbahçe ve Sivasspor'a kaybedilen 5 puandan sonra bu maçın benim için hiçbir önemi kalmadı. Zaten Galatasaray'ın çok rahat kazanabileceğini biliyordum, öyle de oldu. Ne yazayım, yazıya nasıl başlayayım diye çok düşündüm, çok zorlandım. Teker teker oyuncuların nasıl oynadıklarını, neyi yapıp neyi yapamadıklarını yazmak içimden gelmedi. Basketbol maçlarında bir takımın kazanması garanti olunca sayı farkının artması bir anda diğer takımın üst üste sayı yapmasına neden olur. Mağlup takımdaki bir oyuncu attığı sayılarla öne çıkar. Kaybeden takım ve o oyuncu iyi oynuyor gibi görünür ama artık iş işten geçmiştir. Maçı bu duygularla seyrettim. Lige çıktığı günden beri sıkıntıları bir türlü bitmeyen, kadro olarak G.Saray'dan daha zayıf olan rakip karşısında kaybetse bile onları eleştirmezdim. Benim derdim başka. Yıllardır söylüyorum: G.Saray, F.Bahçe, Beşiktaş ve Trabzon şampiyon ya da ikinci değillerse, Şampiyonlar Ligi'ne katılmıyorlarsa, orada yoksalar başarısızlar. Ben, G.Saray'ın başkanı, teknik direktörü veya menajeri olsam da bu böyle, Polat da olunca böyle.

İşi mucizeye kaldı
Futbolcuları unuttum sanmayın. Onlar da takımı hedefe taşıyamadıkları için bu başarısızlıkta en büyük paya sahipler. Şu anda da Galatasaray, o hedeften uzakta. Koskoca G.Saray geçen sene de Şampiyonlar Ligi'nde yoktu, bu sene de işi mucizelere kaldı. Benim bildiğim, büyük takım mucize beklemez, mucize yaratır. Protestolara gelince; bizde takım başarılı olunca ilk önce yöneticiler alkışlanıyor. Hatta iyi bir takım kurdular diye onlara yapılamazları yapanların unvanları bile veriliyor. Ama dün protestolar, futbolculara, özellikle de Jo'yaydı. Peki Jo bu takıma kendi mi geldi? Futbolculara yapılan protestoya varım. Başarısızlar. En azından şimdilik. Ya yöneticiler? Onlar başarılı mı? Onlar protestoyu hak etmiyor mu? Ya Galatasaray'ın gelmiş geçmiş en havalı teknik direktörü Rijkaard ve yardımcısı Neeskens? Onlar da bu protestodan bir pay almayı hak etmiyorlar mıydı?