Çok mu zor?

Televizyonda Real Madrid kulübünün yollarını ayırma kararı aldığı, iki kaptanı Raul ve Guti için hazırlanan töreni izledim. Çok duygulandım. İnanın gözlerim yaşardı. Galatasaray'da en son Simoviç'in, uzun yıllar önce İnönü Stadı'nda Türk bayrağıyla tur attığı jübileyi hatırlıyorum. Ne yazık ki ben de birçok kişi gibi futbolu sessiz sedasız bıraktım. Sanki hiç oynamamış gibi... Neyse... Günümüzde futbol endüstrisinin başka bir boyuta taşınmış olması bu tür vedaları, maalesef imkansız hale getirdi. Çünkü maç yayınları, saha kenarındaki reklam panoları sponsorlar tarafından çok önceden kapatılıyor. Kulüpler hem özel hem de resmi maçlardan bu sayede ciddi gelir sağlıyor. Birçok kulüp bu nedenle yıllarca emek vermiş oyuncularına jübile yapmaktan kaçınırken, Real Madrid, iki oyuncusuna böyle bir vedayı uygun görmüştü.

Bir kalemde silindiler
Endüstriyel futbol, futbolun kurallarını yeniden yazsa da doğru olan da buydu. Madrid'deki törende herkes ağlamaklı olmasına rağmen, profesyonelliğin gereği yerine getirildi. Her şey mükemmeldi. Demek ki büyük kulüp, büyük yönetici, büyük futbolcu böyle olunuyor! Aklıma hemen UEFA Kupası'nı kazanmakta büyük pay sahibi olan ve taraflı tarafsız bütün ülkeyi sevinçten sokaklara döken, Hakan Şükür, Hasan, Ümit, Hakan Ünsal, Ergün, Vedat ve diğer futbolcular geldi. Kulübe profesyonel veya amatör, idari veya sporcu olarak büyük emekleri dokunmuş isimler geldi. Yıllarca hizmet eden ama bir kalemdesilinen insanların kulüpten ayrılış şekillerini düşününce yüreğim burkuldu. Bir kere daha çok üzüldüm. "Neden onlar öyle de biz böyleyiz!" Artık birisi şu sorunun cevabını versin de yaptıklarıyla örnek olmuş insanların değerini, öldükten sonra değil de yaşarken teslim edelim.