Hocaların farkı!

Gruptaki 4. maça basının dört gündür süren ağır eleştiri bombardımanı altında çıktık. Bu maçta takıma Tuncay, Hakan, İbrahim, Selçuk ve Semih montajlandı.
İsmini 1966 Dünya Kupası finalinin unutulmayan yardımcı hakemi Behramov'dan alan köhne stadın kötü zemininde dirençli ve sert oynayan bir Azerbaycan Milli Takımı bekleniyordu.
Nitekim beklenenden daha dişli, orta sahada basan, ayağa pas yapan, savunmada ise disiplinli, sakin, gelişi güzel top şişirmeyen bir rakip bulduk. Servet'le Toraman'ın uyumsuzluğu "Neden Ömer Erdoğan oynatılmadı" diye düşündürürken, Hakan Balta'nın formsuzluğunun da halen devam ettiği görüldü. Kanatlarda bindirme yapabilen sadece Gökhan Gönül'dü.
İkinci bölgeden çıkartmaya çalıştığımız toplar o kadar ağır ve ezberlenmiş şablonlarla Azerbaycan orta sahasına takıldı ki, planlanan her varyasyonu rakip kolayca hissedebildi.

Pakistan zannediyorlar!
İkinci yarı, iki maçtır hangi amaçla oynatıldığı anlaşılamayan Özer'in yerine, formsuzluğu nedeniyle kendi takımında bile sürekli yer bulamayan Nihat'ın girmesi hafif tebessümlere yol açtı. Azeriler kontrataklarında ceza sahamızda en az iki ve üç forvetle tehlike yaratırken, biz ancak cılız akınlarda az kişiyle gol aramak zorunda kaldık. Özellikle Cevadov hızlı ataklarda, bire birde tüm savunma oyuncularımızdan daha süratli ve güvenliydi.
94 dakika aslanlar gibi mücadele eden Azerbaycan'ı yürekten kutlamak lazım. Bu mücadele ruhunu onlara veren Vogts; bir hocanın neler yapması gerektiğini, takımını nasıl motive etmesi gerektiğini gösterdi. Büyük hoca Hiddink'in takımı ise bol doldur boşaltla, rakipleriyle lüzumsuz yere itişip kakışmakla 90 dakikayı doldurdu.
Bu Hollandalı hocalar akıl almaz ücretlerle getirildikleri ülkemizi Pakistan zannediyorlar. Hatta sözleşmelerine de aldıkları inanılmaz ücretlerin açıklanmaması şartını küstahça koydurabiliyorlar.
Bu sonuçları gördükçe, ülkemizdeki ümit veren aslan gibi hocalarımıza da ne kadar yazık ettiğimiz iyice ortaya çıkıyor.