Çok yazık çok

Taraftar ateş gibi... Bir öykü yaratmak istiyorsanız başvuracağınız şey, bu öyküyü yaratacak en o takımda kültür yaratacak denli takımla özdeşleşmiş futbolcular ve stadyumlar değil mi?
Takımın rengi ve forma biçimi de dahildir buna. Galatasaray için şu söylenebilir; tarihinin en kifayetsiz en sıkıntılı dönemlerinden birini yukarıda saydığımız gerekçeler üzerinden yaşıyor.
Başkanıyla, teknik kadrosuyla, futbolcusuyla...
Evet, taraftar ateş gibi. Kaval sesine yürüyen koyun sürüsü gibi görüldüğü için taraftarlar bir futbol takımın kaderini neredeyse bir stadyumun tarihine bağlamak için konuşuyor yöneticiler.
Mevzuya tribünden bakarak yaklaşmaktan yanayım; yağmurlarda çamurlarda onlar var çünkü.
Başkanı konuşabiliriz, yönetim kurulunu, teknik direktörleri, kondisyonere varana dek herkesi. Taraftarlar peki? Olan bitene en dokunamaz, en uzak durumdaki sevdalılar...
Onlar için dün var, bugün var ve yarın endişesi var. Onlar, takımlarının rengini değiştiremezler, formalarının rengiyle oynayamazlar, başka bir takımın taraftarlığına geçemezler.
Onlar boyunlarına 'sevmek ağrısı' asılmış hancılarıdır renk aşkının...

DÜNYA GÖRÜŞÜ FARKLILIĞI
Galatasaray gibi bir takım elbette ki sezona şampiyonluk parolasıyla girecek. Diyelim ki parola şampiyonluğun sınırındaki sihrini yitirdi. O zaman başka geçit yolları aramalı bir'komuta kademesi!' Takıma yol açacak kararlar almalı. Yöneticilik böyle zamanların işidir. Yoksa elinizdeki yetkinin neye yaradığı konusunda sorgulanmaktan kurtulamazsınız...
Bir hastalık süreci yaşıyor sarı-kırmızılı camia; teknik direktörü eli arasındaki 'dünya görüşü!' farklılığı.
Doğal mı? Hayır. Olabilir ama doğal değil.
30 yıllık evliler bile "dünya görüşlerindeki farklılık!" dolayısıyla ayrılıyor birbirinden. Bir beraberliğin sonlanması için 30 küsur yıl didiklenmiş olmak gerekmiyor...
Taraftarlık aşkı evliliklerdekine benzemiyor çünkü...