Erken ölüm

Memleketin gördüğü göreceği en büyük ve en iyi şairlerden biriydi Can Yücel. Toprağı bol olsun; şimdi Datça'da yatıyor. Babası eski Milli Eğitim Bakanı Hasan Ali Yücel'i ne kadar sevdiğini anlattığı şiirini "Ben o çapkın babamı işte öyle sevdim!" diye bitirir. İstanbul'da yaşıyor olmalarına rağmen Boğaziçi'nde leyli -yani yatılı- okumuş ve futbola düşkünlüğü yüzünden derslerini aksattığı için babasından zılgıt yediği de vaki olmuştur.
Yıllar yılları kovalamış, okumuş, yazmış, uğraşmış, didinmiş, evlenmiş her o yaş gurubundan insan gibi bir de torun sahibi olmuştur.
Kızı Su, bir torun vermiş ona. Adını Hasan koymuşlar dedesine özenip. Can Yücel torunuyla güneşli balkonda otururken şöyle dedi 'bebek yüzüne bakıp" torununun: "Yeni Hasan!" Bitmiştim bu esprisine. Yeni Hasan. Öyle ya Hasan Ali Yücel eskiydi bu Yeni Hasan...

Gelenek takımı
Galatasaray efendim yani Galatasaray'ı Efendileri kendilerini yenileme gereğini hiç mi hiç duymadılar ama. Yenilenen çağla birlikte yaptıkları şeyin kendisine geleneğin ve yeninin heyecanını taşıyacak bir biçim-bir isim veremedi sarı-kırmızılılar...
Rijkaard "CV"siyle ama rüzgarını ardında bırakarak geldi Galatasaray teknik adamlığına.
Dünyayı algılayışıyla sarı-kırmızılı takımın teknik adam anlayışı arasındaki sıkışmışlığının cezasını iki taraf da çekiyor şimdi.
Oysa tarih birliği acıların ve hüzünlerin, sevinçlerin ve kederlerin ortaklaşa paylaşılmasını öngörüyor değil mi? Yani yeni bir isimlendirme- anlamlandırma çabasının ardında işte bu tarih birliği yatıyor. İki tarafın da anlamadığı şey bu.
Arada tarihi oluşturacak bir birlik yok.
Çocuğa isim verecekseniz sizin anlaşmanız gerekiyor. Yeni formaları içinde yeni takıma bakıp da iç geçirmek ancak ölümlülerin işi olabilir. Bilesiniz..